ازامام صادق علیه السلام آمده است:
در تعجبم از فردی که این چهار ناراحتی و اندوه را دارد، ولی به این چهار تدبیر» پناه نمی برد:
اول- حیرانم از کسی که می ترسد، ولی به گفتن این قول خداوند پناه نمی برد که حسبنا الله و نعم الوکیل » زیرا، خودم از خداوند عزوجل شنیدم که پس از آن می گوید پس با نعمت و بخششی از جانب خدا [از میدان نبرد] باز گشتند، در حالی که هیچ آسیبی به آنان نرسیده بود» . (آل عمران: 174 )
دوم- حیرانم از کسی که محزون است، ولی به گفتن این قول خداوند پناه نمی برد که لا اله الا انت سبحانک انی کنت من الظالمین » زیرا، خودم از خداوند عزوجل شنیدم که پس از آن می گوید: پس [دعای] او را برآورده کردیم و او را از اندوه رهانیدیم و مؤمنان را [نیز] چنین نجات می دهیم»(انبیا: 88)
سوم- حیرانم از کسی که در دام خدعه و نیرنگ گرفتار آمده، ولی به گفتن این قول خداوند پناه نمی برد که ; افوض امری الی الله، ان الله بصیر بالعباد» زیرا، خودم از خداوند عزوجل شنیدم که پس از آن می گوید: پس خدا او را از عواقب سوء آنچه نیرنگ می کردند، حمایت فرمود»(: مومن44 )
چهارم- حیرانم از کسی که خواهان دنیا و زینتهای آن است، ولی به گفتن این قول خداوند پناه نمی برد که ماشاء الله لاقوة الا بالله » زیرا، خودم از خداوند عزوجل شنیدم که پس از آن می گوید: . . . اگر مرا از حیث مال و فرزند کمتر از خود می بینی امید است که پروردگارم، بهتر از باغ توبه من عطا فرماید . . .»(کهف: 40 - 39)
درباره این سایت